Fig. 5: Ścieżki diagnostyczne w zespole Cornelii de Lange.
NGS = sekwencjonowanie nowej generacji/nowoczesne metody badań genetycznych.
Ryc. 5: Ścieżki diagnostyczne w zespole Cornelii de Lange (CdLS). U osób z klasycznym fenotypem w pierwszej kolejności powinno się wykorzystać nowoczesne testy genetyczne, które dają możliwość badania wielu genów jednoczneśnie, zbadania wszystkich genów kodujących białka u danej osoby lub badanie pełnego DNA danej osoby. Powinno to obejmować wszystkie obecnie znane geny związane z występowaniem CdLS (NIPBL, SMC1A, SMC3, RAD21, BRD4, HDAC8 i ANKRD11). Jeśli te metody nie są dostępne, badania genetyczne należy rozpocząć od zbadania genu NIPBL (klasyczny fenotyp CdLS). U osób z nieklasycznym fenotypem CdLS, sam fenotyp może pozwolić doświadczonym klinicystom na określenie, który gen powinien być sekwencjonowany w pierwszej kolejności; jeśli nie można tego ustalić, można wykorzystać nowoczesne metody badań genetycznych. W przypadku wyników negatywnych, NIPBL i inne geny związane z CdLS powinny być badane pod kątem mozaikowatości przy użyciu tkanek innych niż krew (ponieważ nie wszystkie badane komórki mogą wykazywać mutację)- na przykład komórek tkanki łącznej, wymazów z policzka/ust lub komórek z moczu. Istnieją inne testy, które mogą być przeprowadzone w celu wykrycia nieprawidłowości w obrębie genu NIPBL (tj. czy został on usunięty lub zduplikowany). Testy te to MLPA (Multiplex Ligation-dependent Probe Amplification) oraz badania z wykorzystaniem mikromacierzy chromosomalnych (CMA). Testy te mogą zarówno poprzedzać inne metody badań genetycznych, jak i być stosowane po tych metodach w celu ich uzupełnienia.