Déborah, hoe overleven we Covid19?
- Hoe hebben we Covid-19 ervaren?
- Eerst horen we erover. Wat is het coronavirus? Een naam uit een land aan de andere kant van de wereld? Niet bij ons toch? Een kerstcadeau? In december 2019 op onze stoep gedropt? Eenmaal uitgepakt blijkt het in de eerste maanden van 2020 een vergiftigd cadeau te zijn.
Het is de verbijstering die ons als eerste treft. We zijn verbijsterd. Van een griepje gaan we over naar een griep, dan naar een epidemie. En uiteindelijk laat de WHO ons weten: het is een pandemie!
Wat doen we dan? We luisteren. Een beetje. Onze president spreekt over een land in oorlog. Het zijn ferme uitspraken die ons versteld doen staan! Er komen nationale richtlijnen. Heftig. Het land wordt afgesloten. De lockdown isoleert ons. Familiebanden worden doorgesneden. Wat is dit allemaal? Hoe is dit ons overkomen? En onze dochter Déborah?
Levend op de grens van twee landen, Frankrijk en Zwitserland, lijkt de term ‘in oorlog’ opeens echt. Voor deze eerste lockdown gingen de grenzen van de ene op de andere dag dicht. Met Déborah in het ene land en wij in het andere. Ik herinner me onze laatste oversteek bij de grens. De douanier vertelt ons dat die de volgende dag gesloten zal zijn. En dat is ook echt zo, met enorme blokken steen.
- Hoe verander je je leven van de ene op de andere dag?
Het is leren loslaten! Déborah's instelling is gesloten, behalve voor zorgprofessionals. Geen uitstapjes voor de bewoners, behalve naar het tuintje. Geen bezoek. Een gevoel van leegte omringt ons, met een onbekend gevaar dat ons leven bedreigt. Maar we moeten volhouden om in leven te blijven. In de leeftijdsgroep van de senioren regeert de angst. Hoe moeten we ons weren tegen het virus? Wat als we ziek worden? Wat als Déborah ziek wordt?
We organiseren communicatiemiddelen. Sociale netwerken nemen het snel over: WhatsApp en Skype draaien op volle toeren. We gaan deze twee maanden van opsluiting door met de blik op oneindig, onszelf voorhoudend dat dit de enige manier is om van dit nare ding af te komen. We leren communiceren via schermen. Déborah, gerustgesteld, is een en al glimlach als ze ons op een schermpje ziet. Zo veerkrachtig! Dit stelt ons gerust. Niemand wordt ziek. Er is nog geen sprake van vaccins. Het is een masker-race.
Zodra de lockdown voorbij is, is de reünie een uitbarsting van vreugde en dans. Het leven wordt hervat met alle gezondheidsadviezen van de twee landen. Déborah komt gewoon weer voor korte verblijven naar huis. Het leven wordt normaal. We zijn gelukkig. Het zomerkamp gaat echter niet door. De gezondheidsbeperkingen blijven voor velen van kracht. Laten we geen risico's nemen.
In september 2020 is een verhuizing voor Déborah, met een nieuw pand en een nieuw team, een bron van stress voor haar en voor ons.
- Hoe zal ze omgaan met deze overgang?
- We brengen tijd door met het team en geven zoveel mogelijk details over haar gedrag, haar manier van communiceren, haar gezondheid, haar angsten, enz. Déborah vindt haar draai en aarzelt niet om de trucjes uit te halen die ze leuk vindt.
Dan komt de tweede golf in november 2020. Opnieuw is de instelling gesloten voor bezoekers. Maar omdat er personeel in- en uitgaat, eist de epidemie uiteindelijk haar tol.
Déborah loopt in november het virus op. Daar komt een bronchitis bovenop. We maken ons zorgen en willen haar zo graag zien! We zitten midden in een ondraaglijke, tijdelijke kwetsbaarheid. Déborah, die in isolatie in de instelling zit, heeft het moeilijk en verzet zich. Maar we zijn ook onder de indruk van haar kracht om het hoofd boven water te houden! Terwijl we vol spanning wachten op haar kleine tsjirpen die aangeven dat het beter gaat, volgen we haar op de voet via Skype.
- En nu?
De golven van Covid-19 volgen elkaar op en laten ons wennen aan het leven met het virus. Om het te temmen, om het onder ogen te zien. Omdat we gevaccineerd zijn, zijn we alledrie beter beschermd tegen het virus. We kunnen eindelijk de familie weer zien. De angst verdwijnt. Het dragen van een masker wordt een makkelijke routine in ons leven.
De wereld is veranderd. Die van vroeger is er niet meer. Wat niet veranderd is, is dat we er nog steeds zijn om Déborah met liefde te omringen.
