Anxiety
Lęk
Lęk jest powszechny u osób z CdLS. Lęk w CdLS zwykle objawia się jako lęk społeczny (nadmierne zamartwianie się wydarzeniami życia codziennego bez oczywistego powodu do zamartwiania się), lęk separacyjny (nadmierny strach przed oddzieleniem od domu lub rodzica/opiekuna) lub mutyzm wybiórczy (niemówienie w sytuacjach społecznych, w których oczekuje się mówienia, np. w szkole) (168,148).
Lęk w CdLS może prowadzić do zwiększonej liczby zachowań powtarzalnych, objawów związanych z nastrojem lub destrukcyjnych, agresywnych i samookaleczających zachowań (109>). Ważne jest, aby każda interwencja ukierunkowana na problematyczne zachowania powtarzalne u osoby z CdLS była wrażliwa na lęk, problemy sensoryczne i wymagania społeczne. Interwencje powinny również uwzględniać czynniki środowiskowe (R59).
Interakcje społeczne mogą również wywoływać lęk u osób z CdLS i prowadzić do obserwowalnych reakcji behawioralnych, takich jak drżenie, unikanie spojrzenia i aktywne unikanie (152,175). Osoby z CdLS często mają zwiększoną preferencję do powtarzalności, co oznacza, że wiele osób ma trudności z dostosowaniem się do zmian w ich rutynie. Może to sprawiać, że okresy przejściowe bywają trudniejsze i mogą wywoływać niepokój (148,162,174).
W okresach przejściowych można opracować plany, które pomogą jednostkom dostosować się do zmian i zmniejszą poziom niepokoju (R61).
Ocena lęku w CdLS może być trudna, szczególnie u osób, które przejawiają trudne zachowania, takie jak samookaleczanie, agresja, krzyczenie czy wrzeszczenie (137). Często zaburzenia lękowe i zaburzenia nastroju można rozpoznać obserwując zmiany zachowania u osób z CdLS (R60). Leczenie zaburzeń lękowych i nastroju może obejmować interwencje psychospołeczne (terapia mająca na celu poprawę zdrowia i samopoczucia) i/lub leki (R62).