Richard vond paarden altijd leuk om te zien, maar er op gaan zitten, dat leek hem maar niets.Drie jaar geleden lukte het een groepsleidster (zelf ook een paardenliefhebster) wel hem op een paard te krijgen. Sterker nog, hij wilde steeds weer rijden. Wij wisten niet wat wij hoorden toen zij ons dit verhaal vertelde.
Zelf ook verbaasd over de reacties van Richard vroeg de groepleidster ons of zij mocht proberen hem op paardrijles voor bewoners van Groot Schuylenburg te krijgen. Eerst lukte het niet erg, omdat er geen plaats vrij was. Maar na een half jaar kon Richard toch worden geplaaist in een, voor hem passende, groep.
Tijdens de demonstratie paardrijden voor gehandicapten, die elk jaar wordt gehouden, leveren in hei bijzonder bewoners van hoog niveau zeer goede prestaties. Wij kunnen ons niet voorstellen dai Richard ooit zover zal komen.
Maar goed, op een zekere dag ging Richard, samen met een groepsleidster. met het busje naar de manege. De andere 6 á 7 bewoners mogen zonder begeleiding mee, maar door het soms moeilijke gedrag van Richard moet hij worden begeleid.Het eerste probleem diende zich nu aan. Hij wil namelijk nooit iets op zijn hoofd, dus vond hij het niet nodig de cap op re zetten. Na veel praten lukt het toch iets, maar toch steeds proberen hem weer af te zetten. Een tijd lang ging het steeds beier met het ophouden van de cap en ook in het rijden had hij best plezier. Hij vergat nooit in de langs de wand geplaatste spiegel te kijken.
Op zeker moment ging bij hem de animo voor het rijden er schijnbaar af. Hij deed moeilijk bij het op het paard gaan zitten of gleed tijdens het rijden van het paard af en vertikte het dan er weer op te gaan ziiten. Dat was dus het tweede probleem en er moest naar een oplossing worden gezocht. De groepsleiding adviseerde ons een punt te zetten achter het paardrijden. Zij vonden het zonde van de tijd en de kosten. Zij waren ook zelf de dupe als Richard na 5 of 10 minuten er de brui aan gaf, wan ze moesten toch wachten tot het busje weer terugging.
Het personeel van de manege was een heel andere mening toegedaan. Zij vonden het beter Richard een paar weken 'rust' te geven en dan opnieuw de draad op te pakken.
Dat laatste advies hebben wij opgevolgd en daarbij verzocht, Richard kennende, een vaste begeleid(st)er aan hem 'me te wijzen'. Dit verzoek is wel een schot in de roos geweest. Het is een jonge vrouw, met zelf ook kinderen. die zich over Richard ontfermt. Zij praat de hele tijd met hem, geeft hem een standje als het nodig is, 'naar vergeet de pluimpjes ook niet als hij deze verdient.Het komt nog wel eens voor dat er geen groepsleiding beschikbaar is, zodat wij dan met hem meegaan. Als wij dan bij de manege aankomen, kijkt hij of de auto van Monique (de begeleidster) er al staat. Is dat het geval dan stapt hij met grote passen naar binnen om haar op te zoeken. Staat de auto er niet dan "vraagt" hij ons of ze nog komt.
Elke keer als wij meegaan zien wij toch kleine vorderingen. Zijn zithouding is anders dan in het begin, zijn cap gaat pas af als hij van het paard is gegleden en hij helpt na afloop Monique goed met het paard weer naar de stal te brengen. Maar het belangrijkste vinden wij dat hij er zelf zoveel plezier aan beleeft, trots is op zijn "eigen" paard en iedere week weer toeleeft naar die vrijdagmiddag. Want geniet je niet het meest van het genieten van je eigen kind?!
