De kerkklokken bimbammen om aan te geven hoe laat het is. Om 12.00 en om 18.00 uur maken ze overwerk, en gaan ze rustig 3 minuten door. Justin zit in zijn stoel en klapt mee op het ritme van de slagen. Ik ben druk aan het praten met Jean-Pierre, terwijl mijn achterhoofd de ritmische geluiden signaleert. Het gesprek stokt, en ik draai me om naar Justin. Enthousiast klapt hij door, mist geen toon en als volleerd drummer pakt hij elke maat totdat de slagen uit de kerktoren langzaam verstommen.
We weten al heel lang dat Justin een match heeft met muziek. Het is het enige, afgezien van eten en drinken, waar hij heel sterk op reageert. Werkelijk alles in zijn omgeving wordt overhoop gegooid, stuk getrokken of opgevreten. Met verdriet kijk ik nu naar mijn redelijk nieuwe lamp die toevallig net iets duurder was als mijn ikea lamp. Maar ach, als ik hem precies goed in een hoek zet, dat valt het niemand op dat Justin hem in een onbewaakt ogenblik omver heeft gemikt.
Justin heeft ooit een gitaar gekregen van een oude vriend. Een echte. Kost net iets meer dan een ikea gitaartje. Mocht je denken dat ik daar al geregeld nieuwe snaren voor heb gekocht, dan kun je dat rustig vergeten. Met eerbied en aandacht bespeelt hij het instrument, zonder maar een keer uit te halen. Bij de dagopvang is er elke week muziekles, en Justin geniet er zo intens van… beweegt zijn lijfje mee op het ritme zonder een enkele hapering. Hij lijkt de muziek compleet te voelen, te horen, te herkennen….
Heel bijzonder om te weten dat Justin wel goed hoort, maar het niet omzet in zijn hersenen. Met muziek lijkt er geen barrière te bestaan. Feilloos pakt hij het op. Dansen is dan ook zijn grote hobby, ik til hem op, zijn koppie begint te stralen en samen zijn we een. Bewegend op de tonen die de ruimte vullen kruipt hij in me, en is volledig in de ban. Dat zijn de momenten, dat ik voel, dat ik weet, en meer nog, dat ik zo ontzettend hoop, dat hij weet dat ik zijn moeder ben……
Dat hij mij, in muziek herkent. Je stelt je grenzen als moeder steeds verder, je hoopt altijd dat je meer bent als de verzorgster, eten gever, naar bed brenger. Bij Justin, weet ik dat niet. Hij is blij, bij iedereen die hem warmte en aandacht geeft. Misschien ook, als een ander met hem danst. Muziek maakt.
Maar toch, het ritme wat ik hem geef tijdens zijn leven, hopende dat, dat Justin de mooiste tonen brengt.
