Vroeg in de middag op woensdag 12 augustus kreeg ik een telefoontje van Sean, Farells vader:
We zijn van plan om vrijdag naar het Magné park te gaan. Is Riwan dan aan het werk?
Ja, dat is hij.
De afspraak werd gemaakt voor de volgende dag, rond 11 uur. Op de grote dag ontmoetten we elkaar zoals afgesproken: Farell, Sailan (zijn oudere broer), Mahasti (zijn oudere zus), zijn ouders en ikzelf. Ruim drie uur hebben we gewandeld en gepraat.
We gaan op zoek naar Riwan op de kinderboerderij, maar hij was nergens te vinden. Blijkbaar was hij weggeroepen voor een andere taak. Maar hij schoof wel aan voor de lunch, een gezellige picknick. Tijdens het eten beantwoordde Riwan met veel plezier vragen over zijn werk. Hij vond het ook erg leuk om de rol van grote broer van Farell te spelen!
Farell, die tijdens de maaltijd geduldig was gebleven, maakte een paar ritjes met het roze varkenstreintje. Daarna bracht een wandeling over de paadjes van het park ons langs verschillende verrassingen (zoals papa struisvogel die zijn vele eieren aan het uitbroeden was). Na wat fotopauzes kwamen we aan bij de kartbaan in een Afrikaans landschap. Ondanks de inspanning die het Farell kost om te trappen, is zijn glimlach een genot om naar te kijken.
Na een 'flesvoedingspauze' met een jonge weeslama vergezelden we Farell op een ponyritje. Aangemoedigd en begeleid door zijn familie, slaagde hij erin om zijn angst te overwinnen. Zijn prachtige glimlach (die kan zo in een tandpastareclame, zoals zijn moeder zegt) is hiervan het bewijs.
Aan het einde van de rondleiding hadden we ook nog even plezier met de papegaai, die - zoals Riwan al zei - inderdaad "hallo!" antwoordt als hij een telefoon hoort overgaan!
Ik heb genoten van deze dag, die me 15 jaar terug in de tijd bracht. Farell, een lief, gevoelig, kwetsbaar jongetje (voorlopig), maar vol wilskracht en een echte vechter, deed me in veel opzichten denken aan Riwan op dezelfde leeftijd.
We hebben natuurlijk ook veel gepraat over gemeenschappelijke zorgen en vragen: de levensloop van onze kinderen, inclusief onze Cornelia de Lange-zonen, hun gezondheid en karakter, hun kwetsbaarheid, beschermingsmaatregelen, therapeutische zorg en zorgfaciliteiten, de relatie met broers en zussen, acceptatie van handicaps, betrokkenheid bij het dagelijks leven en nog veel meer.
Terugkijkend realiseer ik me dat de tijd vliegt, dat de tijd ook zijn werk doet, dat de inspanningen die we elke dag weer doen (in combinatie met geduld, vertrouwen en doorzettingsvermogen) uiteindelijk hun vruchten afwerpen. Gesteund, aangemoedigd en uitgedaagd, binnen een liefdevol gezin of door professionals, ontwikkelen onze kinderen zich in hun eigen tempo en volgens hun eigen mogelijkheden. Ze boeken gestaag vooruitgang. Dat is bemoedigend en een bron van hoop.
Dank aan Maryam, Sean en hun kinderen voor hun komst. Deze CdLs ouder/kind ontmoetingen zijn altijd zeer de moeite waard. Zoals je kunt zien, zijn jullie allemaal van harte welkom in Magné! We hopen snel van jullie te horen.
