Terwijl ik mijn saunatas aan het pakken was, me verheugend op een lange avond met mijn vriendin en heerlijk uit eten gaan na de zweetpartijen plus dompelbaden, ging beneden de huistelefoon over. Oudste kwam naar boven terwijl ik hem hoor zeggen dat ‘zijn moeder’ wel thuis was. Hij overhandigt me de hoorn en zegt zachtjes dat Leekerweide aan de andere kant van de lijn wacht…
Als ouders van een kind met CdLs komen we bijzondere dingen tegen. Het is een pad vol hobbels en kuilen, mooie ontmoetingen en vooral liefde. Graag neem ik jullie mee op onze reis met Justin. Een trip die wat ons betreft nog heel lang mag duren…
Soms weet je al haast als je de telefoon opneemt wat voor gesprek er aan zit te komen. Of ik het voelde, wist of ter plekke bedacht, het maakt niet uit. De boodschap was in deze volkomen duidelijk. Ik stond star op mijn achterste benen, voelde de nekharen prikken in mijn huid. Mijn hele systeem gilde afweer en onrust uit. Ik ben er niet aan toe. Ik wil dit niet. En gelukkig, hebben wij de keuze. Er is een kamer voor Justin vrij. Op de Hulften twee. Om hierbij even iedereen te informeren; Hulften twee is warm, is mooi. Is snoezel en aandacht. Er zal vast ook veel liefde voor ons kind zijn, en lekker eten. Hij krijgt er een eigen kamer die ik naar zijn goeddunken mag inrichten. We mogen elke dag komen, en hij krijgt zelfs weekend verlof.
Er is een zwembad, dagbesteding, een kinderboerderij en weet ik wat nog niet meer. Artsen en allerlei soorten van hulpmiddelen in de buurt. Wil je een fysiotherapeut? Orthopedagoog? Het is heus zo slecht nog niet, die plek waar we Justin hebben ingeschreven zo’n pakweg 4 jaar geleden. Woonruimte voor een kind van 13 jaar oud. Klinkt haast absurd. Het IS, absurd. Ik vraag me af of ik er ooit aan toe ben. Al zal Justin 20 zijn, hij blijft onze kleine knul. Eentje, die dag en nacht onze aandacht nodig heeft. We zijn hartstikke gek op dit lieve kwetsbare mannetje.
Hij heeft geweldige gastgezinnen, en ik heb topmeiden hier in huis voor Justin. Onze oudste keek wat verontrust tijdens mijn gesprek met dame van Leekerweide. Nee, knul, ook jij, hoeft Justin nog lang niet te missen.
Lieve mensen van Leekerweide, jullie mogen hopen dat Justin ooit nog eens bij jullie komt wonen. Hij is een verrijking in het leven. Wij zijn heel erg dankbaar dat wij, als het echt niet meer gaat, Justin in liefde kunnen laten gaan naar een instelling als die van jullie. Maar, vooreerst… we hopen Justin nog heel erg lang thuis te kunnen en mogen houden.
